Počeci hrišćanske istorije ovog područja mogu se pratiti još od apostolskih vremena kada su Sv. Apostoli Andrej i Pavle posetili ove prostore i doneli svetlost Evanđelja. Područje današnjeg Kosova i Metohije je poznato po mnogim hrišćanskim mučenicima koji su stradali ispovedajući veru pred paganskim rimskim vlastima. Među njima posebno su značajni sveti Flor i Lavr koji su mučenički postradali u Ulpijani, nedaleko do današnje Prištine u drugom veku. Nakon Milanskog Edikta 313. godine ovo područje je došlo pod jurisdikciju Solunskog Vikarijata što se jasno vidi iz pisma rimskog pape Inokentija I solunskom vikaru Rufu 412. godine po kome vikarijatu pripada područje Dardanije (današnjeg Kosova i Metohije). Godine 535. osnovana je nova Arhiepiskopija Justinijana Prima i područje današnje raškoprizrenske eparhije potpalo je pod njenu jurizdikciju.
Međutim, Justinijana Prima nije imala dugu istoriju. Razrušili su je Sloveni i Avari prilikom svog osvajanja Balkana u 7. veku. Eparhije ove bivše mitropolije ponovo su vraćene u okrilje Solunskog Vikarijata i ostale su u njegovom sastavu do 732. godine kada je vizantijski car Lav III čitavo područje Balkana oduzeo od Rimske stolice (tada pravoslavne) i preneo ih pod jurizdikciju Carigradske Patrijaršije. U periodu između 927-971 područje Kosova i Metohije pripalo je Bugarskoj Patrijaršiji koja je osnovana u vreme vladavine bugarskog cara Simeona (893-927). Osvajanjem Bugarske, vizantijski car Vasilije II ukinuo je Bugarsku Patrijaršiju i formirao novu autokefalnu Ohridsku Arhiepiskopiju kojoj je pripalo i područje današnje raškoprizrenske eparhije (976-1018). Nova Arhiepiskopija je bila pod direktnom kontrolom cara koji je imenovao kandidate za Ohridski tron dok je Carigradski Patrijarh vršio hirotoniju Ohridskog Arhiepiskopa. Prvi pisani dokument koji spominje Eparhiju prizrensku jeste hrisovulja cara Vasilija II u kojoj je zabeleženo da je ova eparhija bila pod jurizdikcijom Ohridske Arhiepiskopije.
Ova eparhija, koja je obuhvatala veće područje današnjeg Kosova i Metohije, postala je sastavni deo srpske države 1189. godine kada je veliki župan Stefan Nemanja (1168-1196) osvojio Prizren i značajno uvećao tadašnju mladu srpsku državu. Početkom trinaestog veka Bugari su opet zauzeli ovo područje da bi uskoro vlast preuzeli Vizantijci. Konačno 1214., u vreme vladavine srpskog kralja Stefana Prvovenčanog (1196-1227), brata Sv. Save - prvog srpskog Arhiepiskopa, prizrenska eparhija konačno je priključena samostalnoj Srpskoj Crkvi i teritorijalno je ostala u sklopu Srpske države sve do dolaska Turaka 1455. godine.
U periodu vladavine srpske dinastije Nemanjića, eparhija prizrenska postla je jedna od najnaprednijih crkvenih jedinica Srpske Crkve. Na njenom području su sagrađene brojne crkve, masnastiri i isposnice. Stotine obrazovanih monaha živelo je u njenim manastirima koji su razvili opsežne duhovne i intelektualne aktivnosti - prepisivanje i prevođenje knjiga. Crkva je otvorila brojne škole, bolnice i sirotišta. U ovom periodu su nastala i brojna vredna umetnička dela srpske pravoslavne umetnosti, ikonografije i fresko-slikarstva, a razvijani su i posebni zanati kao što su zlatarstvo, umetnički duborez i dr. Vladari i plemstvo su izdašno pomagali život Crkve koja je uživala sve privilegije kao zvanična državna verska ustanova. Godine 1346, kada je Srpska Arhiepiskopija podignuta na nivo Patrijaršije, prizrenski episkop je dobio zvanje mitropolita.
Turci su konačno osvojili Kosovo i Metohiju 1455. godine i ovi prostori će ostati pod otomanskom vladavinom sve do Balkanskih ratova (1912-1913). Nakon pada Srpske Despotovine 1459 i smrti Patrijarha Arsenija II, Srpska Crkva je potpala pod jurizdikciju Carigradske Patrijaršije i prizrenska mitropolija našla se u okviru Ohridske Arhiepiskopije. Godine 1528 srpski mitropolit Nifon započeo je borbu za osamostaljenje Srpske Crkve od Ohridske Arhiepiskopije. Kao rezultat tih nastojanja uz značajnu pomoć janičara Mehmeda Paše Sokolovića, brata tadašnjeg patrijarha Makarija Sokolovića, obnovljena je Srpska Patrijaršija i veliki deo grčkog klira u južnim delovima Srbije zamenili su domaći ljudi.
Zbog otvorene podrške koju je Crkva pružala ustanicima protiv turske vlasti u 18. veku, Turci su 11. septembraa 1776. godine doneli dekret o zabrani rada Pećke Patrijaršije i Srpska Pravoslavna Crkva je ponovo vraćena u okrilje Carigradske Patrijaršije. Nastupio je period tzv. fanariota, grčkih vladika koji su imali veoma malo razumevanja za potrebe srpske pastve. Crkvene službe su često bile na grčkom jeziku, a odsustvo pastirskog rada na srpskom jeziku u velikoj meri je ulakšao prelazak većeg broja Srba, posebno u južnim krajevima, na islam pod jakim pritiskom turskih vlasti i teških nameta i zuluma. Godine 1807, za vreme raškog mitropolita Joanikija došlo je do ujedinjenja raške i prizrenske mitropolije. Tek 1891. godine Srbi su u ovim područijima dobili slobodu od Carigrada da sami biraju svoje sunarodnike za episkope.
Područje Kosova i Metohije konačno je oslobođeno od Turaka u vreme Balkanskih ratova kada su turski posedi u Evropi svedeni na usko područje istočne Trakije. Godine 1912. raškoprizrenska eparhija je postala sastavni deo autokefalne Srpske Arhiepiskopije (koja je obnovljena 1879) godine. U toku Prvog svetskog rata područje raškoprizrenske eparhije bilo je pod bugarskom okupacijom. Među brojnim Srbima koji su bili hapšeni i proganjani bili su takođe i sveštenici Srpske Crkve. Nakon rata, 1918. godine, ovo područje ušlo je u sastav Kraljevine Srba, Hrvata i Slovenaca. Dve godine kasnije, 1920. Srpska Crkva je konačno ponovo dobila status Patrijaršije. U toku Drugog svetskog rata mnogi pravoslavni Srbi su bili brutalno ubijeni i prognani od strane albanskih fašista koji su područje Kosova i Metohije pripojili kvislinškoj Velikoj Albaniji. U to vreme mnogo pravoslavne crkve i groblja su oskrnavljena i uništena. Episkop Serafim je bio uhapšen i mučenički je stradao u Albaniji.
Sadržaj je preuzet sa sajta http://www.kosovo-je-srpsko.com/
